مصر: انتخابات ریاست جمهوری
یک کلاه دیگر دموکراسی !
آذر ماجدی

امروز چهارشنبه ۲۳ مه انتخابات ریاست جمهوری در مصر آغاز شد و بمدت دو روز بطول خواهد انجامید. انتخابات ۱۶ ماه پس از آغاز خیزش توده ای مردم مصر که به سرنگونی حسنی مبارک منجر شد و تحت حکومت نظامیان و در میان اعتراضات دائمی مردم علیه دولت نظامی انجام می گیرد. پس از سقوط مبارک مردم برای مدت کوتاهی به خانه ها بازگشتند، اما طولی نکشید که اعتراضات وسیع علیه دولت نظامی و برای تغییر شرایط، علیه سرکوب، زندان و شکنجه و علیه فقر بیک واقعه روزمره در مصر بدل شد. طی این اعتراضات توده ای تعداد زیادی توسط دولت نظامی کشته شده اند .

این دومین انتخابات پس از سرنگونی مبارک است. در ماه ژانویه انتخابات برای مجلس برگزار شد که در آن ۷۰٪ آراء نصیب دو حزب اسلامی شد؛ حزب آزادی و عدالت، حزب اسلامی باصطلاح معتدل ۲۳۵ کرسی از ۴۹۸ را نصیب خود کرد و حزب ال نور، حزب افراطی اسلامی ۱۲۱ کرسی را کسب کرد. نتیجه انتخابات مجلس موجب نگرانی بسیاری، بویژه جنبش حقوق زن شد. فی الحال چند لایحه بسیار بحث برانگیز زن ستیز توسط این مجلس بتصویب رسیده است که سر و صدای بسیاری را برانگیخته است. یکی از این لوایح پایین آوردن سن ازدواج برای دختران و دیگری اجازه دادن به مرد برای "همخوابگی" با جسد زنش بمدت ۶ ساعت پس از مرگ او است. قانون دومی بدنبال ایجاد نفرت و انزجار بسیار در مصر و در سطح بین المللی، گفته می شود که معلق شده است. این ماهیت مجلس منتخب پس از یک خیزش عظیم توده ای برای آزادی، برابری و رفاه است. ضمنا یک کمدین مصری بجرم "توهین به اسلام" تحت پیگرد قرار گرفته است. این چند نمونه بعلاوه سرکوب روزمره حکومت نظامی برخی را دلسرد و ناامید و برخی دیگر را خشمگین کرده است. اما مبارزه برای تغییر همچنان ادامه دارد .

۴ ماه پس از این انتخابات، نوبت انتخابات ریاست جمهوری رسیده است. عده ای در صدد تحریم این انتخابات اند. عده ای دیگر بر این تصور اند که با شرکت در این انتخابات "آزادی تازه کسب شده شان" را عملی می کنند. نگاهی به کاندیدهای این پست بیانگر یک واقعیت تلخ اما قابل پیش بینی است؛ این کاندیدها و احزابشان هیچ ربطی به علت و ریشه خیزش انقلابی و شجاعانه مردم ندارند و خواستهای پایه ای مردم را نمایندگی نمی کنند. مردم، صرفنظر از اینکه گرایش سیاسی معینی را ابراز کنند یا خیر، برای سه خواست پایه ای، یعنی آزادی، برابری و رفاه و برای ایجاد یک دنیای بهتر قهرمانانه به خیابانها ریختند و قدرت عظیم خویش را بنمایش گذاشتند. این خیزش توده ای یک واقعه تاریخی و بی سابقه نه تنها در مصر، بلکه در جامعه وسیعی که به "جامعه عرب" معروف است، بود. اتفاقات مصر تمام دنیا را تحت تاثیر قرار داد. شکل و شیوه مبارزه مردم به الگویی در تمام دنیا بدل گشت؛ بزودی ما شاهد شکل گیری "التحریر" در اسپانیا و آمریکا و غیره بودیم. مبارزات توده ای مردم در خاورمیانه و شمال آفریقا، بویژه مصر، الهام بخش توده های وسیع به تنگ آمده در سراسر جهان شد. این مبارزات یک همبستگی مهم و نیرومند در میان توده های محروم سراسر جهان ایجاد کرد .

مبارزه برای تغییر ادامه دارد !
اما شادی مردم از سرنگونی مبارک، جنایتکاری که باید بجرم جنایت علیه بشریت محاکمه شود، و دادگاه نمایشی وی که برای آرام کردن مردم آغاز شد و بلاتکلیف رها شد، طولی نکشید. مردم سریعا متوجه شدند که دولت های امپریالیستی به سرنگونی مبارک برای نجات نظام از یورش توده ای رضایت داده اند. راس رژیم را بردند، اما اساس رژیم، یعنی ارتش آمریکایی حکومت را مستقیما بدست گرفت. وضعیت مردم تغییری نکرد. فقر همان فقر، تبعیض همان تبعیض، سرکوب همان سرکوب باقی ماند. رژیم مبارک عملا بر سر کار ماند اما حجم اسلامیت آن افزایش یافت. حمله به زنانی که برای حقوق خویش به خیابان ها آمدند گسترش یافت. تنها تغییری که در شرایط ایجاد شده بود، اعتماد به نفس تازه کسب کرده مردم بود. تغییر روحیه و روانشناسی توده ای و اجتماعی بود؛ مردم بقدرت متشکل و متحد خود ایمان آورده اند؛ بعینه مشاهده می کنند که با قدرت متشکل شان توانستند چیزی را که چند ماه پیش از آن غیرممکن بنظر می رسید، ممکن سازند. اینها همه نتایج یک خیزش عظیم و انقلابی است. لذا عزمشان جزم تر شده و برای تغییر می جنگند .

بورژوازی و ارتجاع بین المللی نیز ترفندهای شوم خود را عملی می کند. مردم خواهان آزادی اند، آنها دموکراسی و انتخابات را در مقابل شان می گذارند. برخی به دموکراسی قناعت می کنند؛ برخی دلسرد می شوند؛ اما خوشبختانه مردم هنوز خاموش و مرعوب نشده اند. "اسلام معتدل" در پی دموکراسی و انتخابات نظامی است که قرار است بر مردم مصر تحمیل شود. نگاهی به لیست کاندیداها میزان واقعی انتخاب مردم را بیان می کند: انتخاب میان اسلامیست ها یا مبارکی ها .

دموکراسی یا آزادی؟
کاندیدهای ریاست جمهوری کیانند؟ محمد مرسی از حزب آزادی و عدالت جریان اخوان المسلمین؛ عامر موسی که در دوره ای وزیر امور خارجه دولت حسنی مبارک و سپس رئیس لیگ عرب بوده است؛ عبدلمونین عبل فتوح یک باصطلاح اسلامی معتدل، احمد شفیک، آخرین نخست وزیر حسنی مبارک؛ و حمدین صباحی ناصریست، که بعنوان نماینده چپ معرفی شده است. مردم باید میان این جماعت انتخاب کنند! آیا این لیست یک انتخاب واقعی را در مقابل مردم بپا خاسته مصر قرار می دهد؟ این انتخابی میان "نه" به اسلامیست ها یا "نه" به مبارکی ها است. این انتخاباتی نیست که مردم محروم و رنجدیده مصر بشکلی اثباتی به نماینده خود رای دهند. این صرفا یک انتخاب سلبی است؛ همانگونه که در انتخابات دو خرداد ۱۳۷۶، رای مردم نه بمعنای آری به خاتمی، بلکه نه به ناطق نوری بود.

ظاهرا مردم مصر دارند در شرایط آزاد رای می دهند. آزاد تحت یک حکومت نظامی؛ آزاد در شرایطی که هر نوع اعتراضشان با هجوم ارتش و اوباش حکومتی و اسلامی روبرو شده است؛ آزاد در شرایطی که صدها نفر در اعتراضات خیابانی جان باخته اند؛ آزاد در شرایطی که اعتصابات و اعتراضات کارگری با سرکوب خونین روبرو می شود؛ آزاد در شرایطی که مبارزه زنان برای آزادی و حقوق برابر با هجوم اوباش اسلامی و با تهدید به تجاوز و ارعاب اسلامی مواجه می شود. می گویند دموکراسی در مصر حاکم شده است؛ بقول منصور حکمت "کاسه از آش داغ تر نميتوان شد. اگر از نظر دموکراتها اوضاعى که … {در مصر} برقرار است اسمش دموکراسى است، بسيار خوب، فقط معلوم ميشود که مشکل مردم بر سر اين دموکراسى نبوده، بلکه سر آزادى و برابرى بوده است." (دموکراسی: تعابیر و واقعیات، جلد ۸ مجموعه آثار)

مردم مصر برای آزادی به میدان آمدند و قهرمانانه جنگیدند؛ آنها با صدای رسا آزادی را فریاد زدند؛ مردم آزادی می خواهند؛ اما بجای آن پارلمان و انتخابات را بهشان قالب کردند. مردم خواهان دموکراسی نبودند؛ دموکراسی در بهترین و آزادترین شکل آن نظامی است که در یونان و اسپانیا، انگلستان و آمریکا حاکم است؛ همان نظامی که اکنون با جنبش ۹۹٪ مواجه شده است؛ همان نظامی که مردم را محکوم به فقر و بیخانمانی و تحقیر کرده است. مردم مصر برای آزادی، برابری و رفاه، برای دستیابی به حرمت انسانی، یک جامعه بی تبعیض و عادلانه و یک دنیای بهتر مبارزه کرده اند. باید ترفندها و دسیسه های ارتجاع داخلی و بین المللی را افشاء کرد. مردم باید متشکل و متحد شوند. شوراهای مردم و کارگری باید متحد در مقابل این نظام سرکوب بورژوایی قد علم کنند. مردم مصر حق دارند که در قرن بیست و یک زندان و شکنجه، سرکوب و کشتار، فقر و گرسنگی، تبعیض و بی عدالتی، زن ستیزی و تحقیر سیستماتیک نخواهند و علیه آن بپا خیزند . *